دعوت به همکاری در شرکت سهند (استخدام شرکت سهند)

هفته گذشته فیس بوک ویدئوی افتتاحیه پرواز هواپیمای بدون سرنشین خورشیدی را در صفحه رسمی خود پست کرد. طراحی این هواپیما مدل  flying wing است و طول بال هایش با بویینگ ۷۳۷ برابری می کند.

علاوه بر پنل های خورشیدی، این هواپیمای بدون سرنشین خورشیدی با باتری کار می کند که به عنوان یک منبع انرژی در طول شب به کار می آید. ستون ها چهار موتور اصلی را نگه می دارند تا هواپیما بتواند براحتی بچرخد. همچنین یک برد کامپیوتر بر روی آن وجود دارد که هدایت هواپیما را از پیش تعریف می کند، همچنین این برد وظیفه ی ارتباط با زمین را بر عهده دارد.

به منظور کمک به سبک وزن بودن هواپیما و صعود بهتر، آن را فاقد چرخ و با استفاده از یک پلت فرم چرخدار ویژه ساختند. در مجموع، این هواپیما نمی تواند هر بار سنگینی را حمل کند و به طور کلی نمی تواند به عنوان یک وسیله حمل و نقل مسافر یا محموله مورد استفاده قرار بگیرد، زیراکه به منظور دیگری ساخته شده است.

بزرگترین ویژگی Aquila پرواز طولانی مدت آن بدون هیچ گونه فرود می باشد. در طول پرواز آزمایشی اش بیش از دو هفته فرود نیامد. توسعه دهندگان این پروژه گفته اند: هواپیماهای بدون سرنشین تجاری، می توانند در آسمان برای ماه ها شناور بمانند و فقط گاهی اوقات برای تعمیر فرود بیایند.

از نظر فنی هواپیماهای بدون سرنشین بسیار ساده هستند. زمانی که در آسمان هستند، اغلب شناورند زیراکهAquila می تواند توسط بادها شناور شود و از این طریق بسیاری از مناطق دور افتاده و محروم را تحت پوشش شبکه جهانی اینترنت قرار دهند و همانند یک هواپیمای بدون موتور عمل کنند. بادهای استراتوسفر در سراسر زمین همچون یک اتوبان سراسری وجود دارند و آن‌قدر قدرتمند هستند که حتی می توانند بسیاری از هواپیماهای سبک‌وزن را نیز جابجا کنند. ظرفیت خورشیدی موجود در آن بیش از اندازه کافی برای نگه داشتن هواپیماهای بدون سرنشین طراحی شده است.

انرژی اضافه ی آن برای قدرت آیتم های “محموله مفید” بر روی برد استفاده می شود، مانند سنسورهای هواشناسی یا یک دوربین. با این حال، همانطور که می دانید در حال حاضر، بسیاری از ساکنین کره زمین به دلیل فراهم نبودن شرایط و زیرساخت های لازم، از حق دسترسی به اینترنت محروم اند و همین امر بسیاری از کمپانی ها را بر این داشته است تا به دنبال راه حلی برای رفع این مشکل باشند. بنابراین هدف اصلی Aquila فراهم کردن ماهواره ی قوی ultra-low flying به منظور برقراری اتصال به سرزمین های دور افتاده و روستایی است که حداقل استفاده از شبکه را دارند.

تفاوت این هواپیمای بدون سرنشین با یک ماهواره در ارتفاع آنها است. عموما ماهواره ها صدها هزار فوت بالاتر از سطح زمین قرار می گیرند. هواپیمای بدون سرنشین فیس بوک، تنها چند هزار فوت بالاتر از سطح زمین قرار می گیرد. به این معنی که از این طریق اطلاعات در سرعت بالاتر و با هزینه کمتری، مبادله می شود. به بیان ساده تری، برقراری اتصال توسط ماهواره برای پوشش اینترنت به نقاط دور همانند خرد کردن پیچ توسط یک پتک بزرگ هزینه بر است و می توان این مسئله را توسط راهکاری بهتر حل و فصل کرد . هرچند اتصال به اینترنت برای روستاهای غرق در جنگل ها هم مورد نیاز است، البته نه برای کل جنگل های آمازون یا قاره ی آمریکای جنوبی.

حالا پروژه “لون گوگل” که اینترنت بالونی معرفی شد، را یاد آور می شویم. لون هم مثل هواپیماهای بدون سرنشین فیس بوک که به مشترکین متصل می شوند، عمل میکرد و با استفاده از ارتباطات رادیویی با آنها ارتباط برقرار می کرد. بالون ها در کل تحرک کمتری دارند به همین خاطر نسبت به زمین سکون بیشتری دارند. توسعه دهندگان از این توانایی بالون استفاده کردند و این بالون‌ها را بر روی بادهای لایه استراتوسفر سوار کردند و از این طریق توانستند بسیاری از مناطق دور افتاده و محروم را تحت پوشش شبکه اینترنت قرار دهند.

گسترش اینترنت در نقاط دور افتاده توسط بالون از طریق کامپیوتر کوچک on-board صورت گرفت. که از طریق آن داده های مربوط لازم برای دیگر بالون های هوایی فراهم می شود. به این معنا که این سیستم داده از جریان هوا آگاه می شود و با استفاده از آن بالون را همیشه در یک نقطه جوی از کره زمین قرار می دهد. پس از آن شما قادر خواهید بود که هم به موبایل و هم به وای فای دسترسی داشته باشید. اگر فاصله بالغ بر چندین مایل نباشد، حرکت بالون ها و هواپیما ها برای همه قابل رویت است. بالون گوگل در سال ۲۰۱۵ به صورت آزمایشی نمایان شد که توانست در هوا به مدت ۱۰۰ روز در ارتفاع ۱۸ کیلومتری بدون هیچ شارژی معلق بماند.

با این حال، یک سوال وجود دارد: چرا شرکت های اینترنتی و حاملان شبکه، توجهی به این مسئله ندارند؟ کشورهای توسعه یافته در حال حاضر به اینترنت متصل اند، این در حالی است که مناطق روستایی با کمترین ضریب نفوذ اینترنت که عمدتا کشورهای جهان سومی هستند و به طور چشمگیری فاقد زیرساخت هایی مثل برق می باشند. در واقع می توان باتری ها را از ژنراتورهای دیزلی شارژ کرد اما متاسفانه هیچ منبع برقی به صورت مداوم وجود ندارد.

و اما در مورد گوگل و فیس بوک، آن ها به تمام کاربران احتیاج دارند. شرکت ها می توانند رشد بیشتری را توسط کاربران جدید و ارتباطات جدید داشته باشند. تمام کاربران از مناطقی با سرعت بالای اینترنت از قبل جزء طرفداران این دو شرکت محسوب می شدند و در بازی تجاری این دو شرکت حضور داشتند اما کاربران جدید می توانند با درگیر شدن و تبدیل شدنشان به عنوان بازدیدکنندگان جدید تبلیغات این شرکت ها به عنوان منبع درآمد جدید آنها قرار گیرند.

کاملا مشخص است که مردم در سوی دیگر “شکاف دیجیتالی” قادر به پرداخت هزینه اشتراک اینترنت نخواهند بود. اما درنهایت آنها نمی خواهند که این پرداخت صورت گیرد: به عنوان مثال تلویزیون، که پخش آن معمولا رایگان است و همچنان کانال های تلویزیون احساس می کنند که ارائه ی برنامه های خوب می تواند از طریق افزایش معرفی محصولات و خدمات و ایده ها، منجر به بازگشت سرمایه های صرف شده جهت توسعه زیرساخت و همچنین تولید محتوا شود.

تصور کنید چه مقدار زیادی از اطلاعات در بین میلیارد ها افراد جدید که شروع به استفاده از شبکه های اجتماعی و موتورهای جستجو می کنند، می تواند در دردسترس کمپانی های اینترنت قرار بگیرد. این به معنای تسلط واقعی برجهان می باشد. اگر این پروژه با موفقیت اجرا شود، ایده ای به ظاهر دیوانه وار براساس صنایع هوایی عجیب و غریب، رویکردی مولد بنظر می رسد.

منبع: ایدکو