پردازنده‌ی لپ‌تاپ Core i9 اینتل سرانجام در ماه آوریل معرفی شد؛ اما این نسخه از Core i9 با مدل دسکتاپ آن تفاوت قابل ملاحظه‌ای دارد.

پردازنده‌های جدید Core i9 اینتل به طرزی باورنکردنی عملکرد سریعی دارند. وب‌سایت دیجیتال ترندز در نقد و بررسی‌های خود از لپ‌تاپ الین‌ور ۱۷ R5 و دسکتاپ الین‌ور Area-51 R5، به عملکرد خیره‌‌کننده‌ی پردازنده‌ی لپ‌تاپ و دسکتاپ Core i9 و توانایی آن‌ها در انجام وظایف پیچیده در زمان بسیار سریع اشاره کرده است. با این حال یک وجه تمایز قابل توجه بین نسخه‌های لپ‌تاپ و دسکتاپ این پردازنده وجود دارد که در ادامه به آن اشاره خواهیم کرد.

نسخه‌ی دسکتاپ Core i9 یک غول قدرتمند ۱۸ هسته‌ای است؛ در حالی که نسخه‌ی لپ‌تاپ همانند Core i7، پردازنده‌ای ۶ هسته‌ای محسوب می‌شود. پس چرا اینتل برای نامیدن این پردازنده از همان عنوان Core i7 استفاده نکرده است؟ این مسئله تنها یک دلیل ساده دارد.

درک ترتیب نام‌گذاری

هنگامی که برای خرید پردازنده دسکتاپ یا لپ‌تاپ اقدام می‌کنید، نام پردازنده (Core i3، Core i5، Core i7) معرف عملکرد و کارایی آن است. پردازنده‌های جدید دسکتاپ Core i3 نسل ۸ اینتل مجهز به ۴ هسته هستند؛ اما از فناوری هایپر تردینگ بهره نمی‌برند؛ در نتیجه به‌جای در اختیار داشتن قدرت ۸ هسته در صورت پشتیبانی از هایپر تردینگ، تنها قادر به بهره‌گیری از همان چهار هسته‌ی پردازشی (واقعی) خواهید بود. به همین صورت، تراشه‌های Core i5 نیز با ۶ هسته و ۶ ترد همراه هستند. در بالاترین سطح، تراشه‌های Core i7 اکنون از ۶ هسته و ۱۲ ترد بهره می‌گیرند.

تفاوت تراشه‌های لپ‌تاپ خانواده‌ی Core با یکدیگر تقریبا به همین اندازه است؛ اما نسخه‌های لپ‌تاپ و دسکتاپ پردازنده‌های اینتل معمولا در فاصله‌ی قابل ملاحظه‌ای از یکدیگر قرار می‌گیرند. این نقشه‌ی راهی است که دنبال کردن آن به‌سادگی انجام می‌شود و اسامی محصولات به‌روشنی جایگاه آن‌ها را در ارتباط با یکدیگر نمایان می‌سازد. با این حال، با معرفی پردازنده‌ی جدید Core i9 لپ‌تاپ این سادگی از میان برداشته شد.

مشکل اینجا است که پردازنده‌ی Core i9-8950HK دقیقا از همان تعداد هسته و ترد تراشه‌ی Core i7-8750H بهره می‌گیرد و این مسئله موجب می‌شود که نام‌گذاری آن قدری غیر واقعی و غیر صادقانه به‌ نظر برسد. هر نام‌گذاری دیگری با افزایش تعداد هسته‌ها یا تردها یا هر دو مرتبط است. اما در این مورد این‌گونه نیست. Core i9 قطعا با فرکانس پایه‌ی ۲.۹ و فرکانس توربوی ۴.۸ گیگاهرتز، پردازنده‌ی قدرتمند و سریعی محسوب می‌شود؛ اما از همان تعداد هسته و ترد Core i7 بهره می‌گیرد.

Core i9 نام غلطی به‌ نظر می‌رسد

با مقایسه‌ی پردازنده‌ی لپ‌تاپ Core i9 با نسخه‌ی دسکتاپ که مجهز به تعداد خیره‌کننده‌ی ۱۸ هسته است، این ناهمخوانی و اختلاف بیشتر به چشم می‌آید. البته پردازنده‌ی لپ‌تاپ ۱۸ هسته‌ای، بزرگ‌ترین باتری‌های لپ‌تاپ‌ را نیز به‌سرعت خالی خواهد کرد و احتمالا به طرز نامعقولی نیازمند خنک‌سازی گسترده‌ای خواهد بود. مشکلی که وجود دارد، نه پردازنده بلکه بازاریابی است. Core i9 لپ‌تاپ پردازنده‌ی خوب یا حتی بی‌نظیری به‌ نظر می‌رسد؛ اما چرا باید نام آن را Core i9 بگذارند؟

هرکس که هنگام خرید لپ‌تاپ با نام Core i9 مواجه شود، قطعا در دام بازاریابی خواهد افتاد و اینتل به همین دلیل در ماه آوریل این پردازنده‌ی خود را با تبلیغات فراوان رونمایی کرد. حقیقت این است که پردازنده‌ی لپ‌تاپ Core i9-8950HK به‌جای همانندی با دیگر تراشه‌های طیف Core i9، بیش از همه به تراشه‌ی بالا‌رده‌ی Core i7 شباهت دارد. استفاده از برچسب Core i9 روی یک تراشه، مثل چسباندن آرم بوگاتی به یک هوندا سیویک است و باعث نمی‌شود که ماهیت آن محصول تغییری کند. با این حال، صرف نظر از عنوان، Core i9 لپ‌تاپ پردازنده‌ی بی‌نظیری است. این تراشه در کلاس خود عملکردی استثنائی دارد و ضرورتی به استفاده از این ترفند تبلیغاتی برای عرضه‌ی آن به بازار وجود ندارد. این مسئله تنها موجب بی‌اعتمادی مشتریان به محصولات اینتل می‌شود.

منبع

بنظر میرسه کابوس نقص در طراحی CPU ها تمامی نداشته باشه. تا دیروز میگفتیم نوع اول (Meltdown) و نوع دوم (Spectre). حالا هر نوع چند مدل پیدا کرده اند و آن انواع را باید دسته بندی کرد از بس زیاد شدن!!! به تازگی دو آسیب پذیری نوع جدید برای دسته دوم یعنی Spectre که خودش تا الان دو نوع داشت کشف شده است. پس Spectre تا الان ۴ نوع یا variant متفاوت داره!!

این دو مورد با همکاری گوگل و مایکروسافت منتشر شده اند و به شرح زیر اند:

۱- Speculative Store Bypass (SSB) vulnerability:

این نوع روی رفتار مشترک CPU های اینتل، AMD، پردازنده های مدل POWER8 و POWER9 شرکت IBM، پردازنده های بکار رفته در mainframe های System Z و برخی مدلهای ARM.

حدس بزنید چه کسی اینها را اعلام کرده است؟ بله کاملن درسته؛ Jann Horn!

به زبان ساده این حمله روی بازرسی side-channel انجام شده از خوانش speculative حافظه قبل از اینکه آدرسهای نوشتار حافظه معلوم باشد استوار است. پس میتوان با اسکریپتهایی در داخل یک برنامه محل ذخیره سایر اطلاعات همان برنامه را سرقت کرد. مثلا هکرها میتوانند با اجرای اسکریپت روی یک تب مرورگر اطلاعات موجود روی تب یا تبهای دیگر را بخوانند.

به این نوع کد CVE-2018-3639 تخصیص داده شده است.

۲- Rogue System Register Read (RSRR) vulnerability:

نوع بعدی حتی از نوع قبلی هم جالبتره. به قول دوست مشهدی مون: واقعن دیگه جالب شد! این یکی اجازه میده که برنامه های عادی و روزمره بتونن status flag ها که فقط باید توسط device driver ها دیده شود رو ببینند.

به این نوع کد CVE-2018-3540 تخصیص داده شده است.

نکته حایز اهمیت در این باره اینست که بعلت انتشار عمومی و سرتاسری این موارد به همراه تمامی ابعاد و جزئیات فنی اش، سوء استفاده از این آسیب پذیریها توسط هکرها خیلی سخت تر شده و بنابراین جامعه جهانی باید دست Jann Horn و Google Project Zero را بخاطر این تلاش بی وقفه ببوسد!

منبع

۱۳ سال پس از راه‌اندازی گوگل مپس، حالا این پلتفرم تصمیم گرفته است تا تغییرات ناخوشایندی را برای ایرانی‌ها در سیاست‌های خود اعمال کند. از بامداد روز گذشته -۱۹ خرداد- وبسایت‌های ایرانی با دامنه ir دیگر نمی‌توانند از API یا رابط کاربری گوگل مپس در سرویس خود استفاده کنند. در واقع این تحریم جدیدی از سوی سرویس نقشه گوگل برای ایران یا به کلامی ساده‌تر، کسب‌وکارهای ایرانی است.

جدا از همین موضوع، گوگل در مجموع قیمت سرویس مپس برای کسب‌وکارها را ۱۴۰۰ درصد افزایش داده است؛ افزایشی که از ۲۱ خرداد ماه برای کسب‌وکارهای تمام جهان اعمال می‌شود. تا پیش از این، کسب‌وکار می‌توانست تا ۷۵۰ هزار درخواست نقشه را در سرویسش به شکل رایگان در اختیار کاربر خود قرار دهد. اما اکنون بر اساس آنچه در اسناد جدید این شرکت مشاهده می‌شود، این رقم به شکل ماهانه به ۲۵ هزار درخواست کاهش پیدا کرده است.

تحریم جدید گوگل در کنار قیمت افزایش یافته آن با توجه به شرایط ارزی کشور، باعث می‌شود تا کسب‌وکارهای کوچک و بزرگ ایرانی یا به فکر توسعه نقشه‌ای بومی برای سرویس خود باشند و یا به سراغ پلتفرم‌های متن باز مانند OSM (یا Open Street Maps) رفته و یا در نهایت سراغی از نقشه‌های بومی بگیرند.

حکایت نقشه بومی دولتی ما نیز در نوع خود جالب است؛ در نیمه دوم سال ۹۵، دبیر شورای راهبری طرح جویشگر بومی خبر از ارائه نقشه‌ای بومی داد که قابلیت‌هایش قرار بود گوگل مپس را پشت سر بگذارد. «علیرضا یاری» عنوان کرده بود که نقشه بومی «در مورادی از نظر دقت حتی سرویس گوگل را نیز پشت سر می گذارد و از آنجایی که سورس اطلاعات این نقشه در داخل کشور قرار دارد انتظار می رود که جزئیات بیشتری را در اختیار کاربر قرار دهد.» اکنون پس از گذشت حدود دو سال، این‌ گفته‌ها بیشتر همانند آرزو می‌مانند و به نظر می‌رسد که این پروژه نیز مانند سایر پروژه‌های چندین میلیارد تومانی دولتی، سرانجام چندان روشنی نخواهد داشت.

با این حال جدا از پروژه‌های دولتی، چندین شرکت بزرگ خصوصی کار بر روی نقشه بومی را آغاز کرده‌اند. دو شرکت بزرگی که در حال حاضر می‌دانیم مشغول توسعه یک نقشه بومی‌اند، اسنپ و کافه‌بازار هستند. اما آیا همین شرکت‌ها مایل هستند محصول خود را در اختیار کسب‌وکارهای کوچک‌تر هم قرار دهند تا مشکل تحریم برای کسب‌وکارهای کوچک نیز حل شود؟ «حسین مرادقلی»، مدیر ارشد فناوری اسنپ در پاسخ به همین سوال دیجیاتو می‌گوید: «این موضوع جزء برنامه‌های کوتاه‌مدت اسنپ نیست و در آینده در این باره تصمیم‌گیری خواهد شد.» از سوی دیگر «امیر حقیقت»، مدیر روابط عمومی کافه بازار نیز در پاسخ به این پرسش به دیجیاتو می‌گوید: «در حال حاضر هنوز مشخص نیست که این نقشه به شکل B2C ارائه شود یا B2B.»

اگرچه دو شرکت تکنولوژیک شناخته شده، مشغول توسعه نقشه بومی هستند و نمی‌گویند آن را در اختیار دیگران نیز قرار خواهند داد یا خیر، اما در مجموع باید توجه کرد که توسعه یک نقشه داخلی با توجه به محدودیت‌های موجود به هیچ وجه کار ساده‌ای نیست. «محسن طالب»، مدیر عامل «سیدار مپ» که یکی از کامل‌ترین نقشه‌های بومی را به شکل خصوصی توسعه داده و آن را در اختیار کسب‌وکارهای داخلی قرار می‌دهد به محدودیت‌های توسعه نقشه داخلی، از جمله «نبود اطلاعات» اشاره می‌کند و در گفتگو با دیجیاتو می‌گوید:

«اطلاعات سیستم‌های جغرافیایی که به GIS معروف است، دیتاهای گرانی در جهان هستند چون برای تولید آنها باید هزینه و زمان زیادی صرف شود. برای داشتن جدیدترین نقشه‌ها از هر شهر، هم نیاز به تصاویر ماهواره‌ای آن دارید و هم باید به شکل میدانی به مناطق مراجعه کرده و از تغییرات با خبر شوید. در ایران به دلیل کمبود شفافیت اطلاعات، شهرداری‌ها اطلاعات جغرافیایی را منتشر نمی‌کنند. در بهترین حالت می‌توانیم با شهرداری استان تهران همکاری کنیم و با شهرداری‌های سایر شهرها با همین مشکل مواجه می‌شویم. در نتیجه اتحاد جامعی برای کل ایران وجود ندارد.»

با وجود تمام این محدودیت‌ها، سیدار مپ در چهارسال گذشته سرویس‌های خود را ارائه داده و اکنون ۱۷ نفر در آن مشغول به کار هستند. طالب خبر می‌دهد که سرویسی مانند اسنپ در سه سال گذشته از همین نقشه استفاده کرده و در مجموع ۲۰ کسب‌وکار بزرگ در حال حاضر از همین نقشه بهره می‌گیرند. سیدار مپ اکنون یک طرح رایگان برای کسب‌وکارهای کوچک در نظر گرفته است تا مشکل تحریم گوگل را تا حدی حل کند: «این قابلیت را رایگان عرضه می‌کنیم و هدف کاهش تاثیر تحریم گوگل است.» این طرح به گفته سیدار مپ، شامل ۱۰،۰۰۰ درخواست نمایش نقشه (Map load) و تعداد ۲۰۰۰ درخواست تخصصی در روز شامل جستجو در نقشه، آدرس‌یابی، مسیریابی و نقشه استاتیک است.

مدیرعامل سیدار مپ اگرچه اشاره می‌کند که اکنون چند شرکت دیگر نیز در این حوزه فعالند و دیگران نیز می‌توانند فعالیت خود را آغاز کنند، اما این‌کار را با توجه به محدودیت‌هایش بسیار دشوار می‌داند: «فضا بسته نیست و ما هم دوست داریم رقبای بیشتری داشته باشیم، اما حوزه توسعه نقشه، چند-تخصصی است و یک شرکت باید در بخش‌های کلاینت، سرور و داده همزمان فعالیت کند. گرچه تا ۶ ماه پیش رقیبی نداشتیم اما اکنون بی‌رقیب نیستیم. اما مهم است که چقدر بتوانند بمانند و چه ظرفیتی را ارائه دهند.»

سیدار مپ در حال حاضر صرفاً سرویس B2B ارائه می‌دهد اما مدیرعامل این سرویس خبر می‌دهد که قرار است در نمایشگاه الکامپ، سرویس B2C را نیز راه‌اندازی کنند تا جدا از کسب‌وکارها، کاربران عادی هم قادر به استفاده از آن باشند.

منبع